Öna nòcc d’inverno, de tance agn fà,

èl suna ol campanèl de cà.

« Sciura comàr, la me spusa la spèta

ala Fòpa de San Gal,

a cà dela Marieta ».

En sè particc de frèsa,

l’omasì denàcc col lanternì,

me mader e me dè dré

a faga lea, formusa come l’era,

soi basèi piö olcc dela mülatera.

Riacc, me so casàt n’dè nécia del camì.

Ogni tàt öna sgargiada

a ravivà la fiama,

ogni tàt ön’ögiada, curius,

a me mader töta ‘ndafarada.

Co l’aqua sbroieta la brös-ciaa

a disinfétà ü gran taulù,

ü bianch lensöl, du cüsì

e la met la spusa de sura,

dulurusa, col sò gran pansù.

Dopo tance sfòrs e soferensa

l’è riat ol gran moment!..

Però, me mader, amò töta südada

« Ghè manca ol respir!.. »

La se met a usà fort, preocupada!..

«Aqua frègia!..»

Öna legera paca sö la schena.

«Aqua colda!..»

Ün’otra paca, ü tantì piö forta.

«Aqua frègia!.. Aqua colda!..»

Öna pausa longa… eterna…

Po’ la gh’à molàt, decisa,

söl cül, öna sana sberla!...

«Uèè, uèè, uèè!..»

El l’à alsàt al cél,

el gh’è paria miga ira!

«Maria Santissima te ringrasie,

el pians, el sé möf, finalmente el respira!..»

Ol miracol dela eta, de culp,

l’à ilüminat la sira!..

Finit töt, la me figüra

amò scundid ‘ndel camì.

La me squadra zo rabiusa,

«Cosè fét te che?...

Düsiet mia es de sura?...»

Ma söbèt la se calma

la contentèsa l’era trop tanta.

La e pröf al föch

e la me fa öna caresa

co la sò picola ma’ santa.

«Edèt… Mario»

la me fa, schersusa,

«Gh’è di sc-etì ch’i nàs

sota i gabüs dè érs

‘ndel’ort del giardì,

di ölte, i à purta la cicogna

col sò long bèck

‘n d’ü bianch fagotì.

Ol Signur l’è nasit d’inverno

‘n d’öna stala coi pegore,

i pastur, en mes ai pracc.

I fiöi di Re e di sciòre

sota di gran baldachì doràcc

tempestàcc de perle!

Chesto, stasira,

te le ést po’ a te,

l’è egnit al mont...  a sberle!..»